Lesson 7, NETOPIA #hub3001

Η τελευταία μας συνάντηση ήταν πολύ διαφορετική από τις προηγούμενες, όπως και πολύ διασκεδαστική και δημιουργική. Μας ζητήθηκε να επιλέξουμε ατομικά κάποιες εικόνες από μια μεγάλη ποικιλία και έπειτα να εργαστούμε σαν ζευγάρια και να συνδυάσουμε τις εικόνες μας με τέτοιον τρόπο που να δημιουργείται μια ιστορία. Η ιδέα αυτή μου άρεσε πάρα πολύ διότι βίωσα κάτι παρόμοιο σε ένα άλλο πρόγραμμα πριν λίγο καιρό και έκανα κάτι πρωτόγνωρο για εμένα. Προσπάθησα δηλαδή να εκφραστώ με μη συμβατικό τρόπο. Δυστυχώς το εκπαιδευτικό μας σύστημα μας εκπαιδεύει να εκφραζόμαστε μόνο δια του λόγου επιδιώκοντας να οδηγήσει την φαντασία μας σε ατροφία. Επιπλέον, μου έδωσε τη δυνατότητα να δουλέψω συνεργατικά με κάποιον άλλον, πράγμα το οποίο δεν συνηθίζω στη ζωή μου, γεγονός που μου έδωσε ενέργεια και θετικά συναισθήματα. Σίγουρα πιστεύω πως σε αυτό συνέβαλε ότι συνεργάστηκα με ένα άτομο που συμπαθώ πολύ, με το οποίο μάλιστα έτυχε να διαλέξουμε εικόνες με παρόμοια θεματολογία. Τώρα αισθάνομαι ότι το project αυτό ήταν κάτι σαν συνεργατικός αναστοχασμός, καθώς επιλέγοντας εικόνες που σε εμάς ξύπνησαν κάτι, προσπαθήσαμε να αποδώσουμε τι είναι για εμάς η digital era.

Μέσα από το brainstorming αποφασίσαμε τελικά να φτιάξουμε ένα διαφημιστικό εγχειρίδιο για την τέλεια ζωή/ευτυχία, όπως την επιτάσσει η σύγχρονη ψηφιακή και τεχνοκρατική κοινωνία. Χρησιμοποιήσαμε ειρωνικό λόγο, σατιρίζοντας την κατάσταση, ωστόσο τώρα που το ξανασκέφτομαι πολλές εταιρίες χρησιμοποιούν παρόμοια τσιτάτα στις διαφημίσεις τους τα οποία εκλαμβάνονται ως φυσιολογικά και κουλ από τον μέσο καταναλωτή.

Προτίμησα στον αναστοχασμό αυτόν να μην περιγράψω την ιστορία, άλλωστε δεν είναι δυσνόητη αλλά να την διαβάσω between lines. Οπότε αναδιοργανώνεται στα εξής:

Βήμα 1: Μην αγαπάς τον εαυτό σου. Ποτέ στη πραγματικότητα δεν θα γίνεις το άφταστο beauty icon που μέσα από τα media προβάλλεται ως φυσιολογικό και μέσος όρος. Οπότε αν θες να νιώσεις λίγο καλύτερα μην αποδεχτείς τον εαυτό σου, αλλά παραμορφώσου με φίλτρα και ας μοιάζεις με άλλο άτομο στην πραγματικότητα.

Βήμα 2: Φακελώσου. Κανείς δεν σε ξέρει αν δεν έχεις facebook. Δηλαδή γιατί να θυμάται ότι υπάρχεις αν η δραστηριότητα σου δεν του πετάγεται κάθε μια ώρα στο newsfeed του. Μπορεί να μην έχεις κοινωνικό κύκλο, αλλά οι 1500 ψηφιακοί φίλοι είναι must.

Βήμα 3: Τα λόγια είναι φτώχεια. Γράψε μηνύματα. Τι και αν ο φίλος σου είναι δίπλα σου, στο μέσεντζερ μπορείς να του στείλεις και emoji και stickers. Στην live επικοινωνία μπορείς; δεν μπορείς.

Βήμα 4: Που να ντύνεσαι, να στολίζεσαι, να βγαίνεις για ποτό για να γνωρίσεις ταίρι. Που δεν είναι σίγουρο ότι θα σε προσεγγίσει κιόλας. Ε έχουμε και κρίση για πόσα ποτά να βγεις την εβδομάδα. Συστηματάκι tinder. Εντάξει μπορεί να σου βγει ο άλλος κουτσός, στραβός και με γυάλινο μάτι από κοντά, αλλά τουλάχιστον γλίτωσες όλη την αρχική ταλαιπωρία.

Βήμα 5: Σημασία έχει το ταξίδι όχι ο προορισμός. Όπα μισό λάθος. Σημασία έχει μόνο το check in. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Βήμα 6: Sorry βρε μωράκι μου.. μου ήρθε notification για Live αναμετάδοση. (Οκ δεν σχολιάζω άλλο.-)

Βήμα 7: Δεν χαίρεσαι που έγινες ένας σκλάβος του κινητού σου και από homo sapiens μεταλλάχθηκες σε pretty cool homo digital; Φρόντισε να κάνεις παιδιά και να συνεχίσεις το είδος.

Νομίζω τελικά ότι ο σχολιασμός ήταν ακόμα πιο ειρωνικός από το project. Ακόμα πιο ειρωνικό είναι ότι κάνω μερικά από αυτά -σχεδόν συνειδητά πλέον-. Μου φαίνεται άσκοπο να μην συγχρονίζεσαι με την εποχή σου. Μου φαίνεται ακόμα πιο δυσλειτουργικό να κλείνεις τα μάτια στο νέο και στο διαφορετικό, να φοβάσαι να δοκιμάσεις, ειδικά αν έχεις επιλέξει ένα επάγγελμα σαν το δικό μας.  Δεν θέλω να το δω όλο αυτό ως δυστοπικό γιατί θεωρώ λάθος και συντηρητικό να αντιμετωπίζεις αρνητικά και με φόβο την εξέλιξη. Τίποτα δεν είναι εγγενώς καλό ή κακό. Εσύ επιλέγεις την χροιά που θα του δώσεις.

(Πρώτη φορά ξεπέρασα τις 500 λέξεις και νομίζω πρέπει να σταματήσω κάπου εδώ γιατί μπορώ να μιλάω για αυτό το θέμα επ’ αόριστον. Τα υπόλοιπα από κοντά!).